Liseye gittiğim yıllarda… Güneşli bir bahar günüydü, arkadaşım kırtasiyeciye gitmişti; onu bekliyordum. İki yaşlı teyze parkta oturmuş sohbet ediyorlardı.Hiç unutamam,hafızamda aynen şöyle.

-Gız esikli nörüyon?

-Nörüyüm,çamaşır yudumda takatim kalmadı.

– Makinan,aygıtın yok mu ?

– Önceki asbabı yırtıyodu da, acer aldık açmaya erindim.

– Gendini buadar yorma,ben böön naadar garsamba varsa hepsini atakoydum. İyilik bildirmen kimseye,hele hele herif gısmına göven olmaz, bu yaşdan sona da gendini araya neyim virme sıracalı…

– Aman bacım di nörüyüm napıyım…

– Öyle dime öyle dime herif gısmına göven olmaz…

– Heye düneen dalım ağrıdı da yaarnım her bi yerim,meledim de, gakıp bi gripin bile virmedi daylı. Gödenim tir tir titredi,başka ilaç yuttum da bu seferde böğrüm ağrıdı. İnme inecek sandım,nörecğimi bilemedim.

– Dimee git anam git gendini bi doktura göster. Diyom diyom da anlamıyon be bacım,sana bişi olursa herifin tazelenir. Düşenin dostu olmaz,uşağında bakmaz…

– He cehennemin dibine tazelensin beni avara edip duruyo,Gonya’ya götürüyüm,Gayseri’ye,yok Angara’ya şikarlanıp duruyo…O götürene gadar felek beni alıp derdeste idecek.Her bir şeye de mahana buluyo batasıca.

– O götürmezse oğul uşağına disene ya anam bacım

– Diyecem diyecem de Gonya’da bi ocak varmış ilkin ona gidecem.

– Gız anam şaşkın nörecen ocağı bırak sen bi doktura git. Gendini her bir yerini,iyiceme bi göster.

– Öyle dime gız,bide orda kepap yir gelirim.

– Aha ocağan batmasın,boğazıga şiş çakılsın senin emi,derdin tasan da yal…

Farkında olmadan beni bir gülme aldı.

“Sen bizimi dinliyon ” dediler. “Yok teyze istemeden kulak misafiri oldum”dedim.”Hadi hadi gulağın misafirimi olurmuş. Şimdi bide böle alafıranga laflar çıktı.”

– Kusura bakmayın teyze

– Gusura baktık,şordan bize bir dondurma getir de seni bağışlayalım.

– Kaç top istiyorsunuz teyze ?

– Goy goyduracağan gadar,içimiz pek yandı,daha gonuşacamız var… İlti var,güveyi var,adı batasıca gelin derdi var,varda var annıyacagın… Dondurmayı biraz abartıp üzerlerine de bir külah bıraktırdım. Bu seferde dondurmayı öyle çift külah görünce onlar gülmeye başladı. – Zamaneler pek fena,böyümüşlerde giri güccülmüşler bak hele gız anam,bizim naadar dertli olduğumuzu anladı da serinletmek için nasıda dondurmayı bir sürü topak yaptırmış.

O sırada arkadaşım seslendi

– Hamiyettt !

– Dersin başladı hadi sen mekdebine git de,bide biz tinefüs yapalım,dediler. Vedalaşarak ayrıldık.

Her zaman parktan geçerken gözüm o noktaya takılır,o sohbeti yeniden yaşar gülümserim..
(Aksaray -alıntı Hamiyet Altınok Baykan ablamdan- Sene